آهنگری
بود که پس از گذران جوانی پر شر و شور، تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند.
سال ها با علاقه کار کرد، به دیگران نیکی کرد، امام با تمام پرهیزگاری، در
زندگیش چیزی درست به نظر نمی آید، حتی مشکلاتش مدام بیش تر می شد!
روزی دوستی به دیدنش آمده بود پس از اطلاع از وضعیت دشوارش به
او گفت:
«واقعاً عجیب است! درست بعد از اینکه تصمیم گرفته ای مرد خدا ترسی بشوی،
زندگیت بدتر شده. نمی خواهم ایمانت را ضعیف کنم اما با وجود تمام تلاش
هایت در مسیر روحانی، هیچ چیز بهتر نشده!» آهنگر بلافاصله پاسخ نداد.
او هم بارها همین فکر را کرده بود و نمی فهمید چه بر سر زندگیش آمده است!
اما نمی خواست سؤال دوستش را بی پاسخ بگذارد، کمی فکر کرد و ناگهان پاسخی را که می خواست یافت.این پاسخ آهنگر بود:
در این کارگاه، فولاد خام برایم می آورند که باید از آن شمشیر بسازم. می
دانی چطور این کار را می کنم؟ اول فولاد را به اندازه ی جهنم حرارت می دهم
تا سرخ شود. بعد با بی رحمی، سنگین ترین پتک را بر می دارم و پشت سر هم
به آن ضربه می زنم تا اینکه فولاد شکلی را بگیرد، که می خواهم. بعد آن را
در ظرف آب سرد فرو می کنم، به طوری که تمام این کارگاه را بخار فرا می
گیرد. فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما، ناله می کند و رنج می برد. یک
بار کافی نیست، باید این کار را آنقدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظرم
دست بیابم...
آهنگر لحضه ای سکوت کرد. و سپس ادامه داد:
گاهی فولاد نمی تواند تاب این عملیات را بیاورد. حرارت، ضربات پتک و آب
سرد باعث ترک خوردنش می شود. می دانم از این فولاد هرگز شمشیر مناسبی در
نخواهد آمد لذا آن را کنار می گذارم.
آهنگر باز مکث کرد و بعد ادامه داد:
می دانم که خدا دارد مرا در آتش رنج فرو می برد. ضربات پتکی را که بر
زندگی من وارد کرده، پذیرفته ام و گاهی به شدت احساس سرما می کنم، انگار
فولادی باشم که از آب دیده شدن رنج می برد. اما تنها چیزی که می خواهم این
است:
« خدای من، از کارت دست نکش، تا شکلی را که تو می خواهی، به خود بگیرم...
با هر روشی که می پسندی، ادامه بده، هر مدت که لازم است، ادامه بده... اما هرگز مرا به میان فولادهای بی فایده پرتاب نکن!»
بسیار زیبا و آموزنده بود.باتشکر