الهــــی! به مــــــردان در خانه ات! به آن زن ذلیلان فـــــرزانــــــه ات! به آنانکه با امـــــر "روحی فداک"! به آنانکه از بیـــــــخ و بن زی ذیند! به آنانکه مرعــــــــــوب مادر زنند! به آن شیــــــــــــر مردان با پیشبند! به آنانکه در بچّــــــــــه داری تکند! به آنانکه بی امــــــــــــر واذن عیال به آنانکه با ذوق وشــــــــــوق تمـام به آنانکه دارند بــــاافتخـــــــــــــار به آنانکهدامـــــــن رفــو می کنند! به آنانکه درگیــــر ســــوزن نخند! به آن قرمــــــــه سبزی پزان قدر! الهـــــــــی! به آه دل زن ذلیــــــل! به تنهای مردان که از لنگـــه کفش :که ما را بر این عهـــد کن استوار! به زی ذی جماعت نما لطف خاص!
نشینند و سبـــــــــــــزی نمایند پاک!
شب و روز با امــــــر زن میزیند!
ز اخلاق نیکـــــــــوش دممی زنند!
که در ظـــرف شستن بهتاب وتبند!
یلان عوضکــــــــــــردن پوشکند!
نیاید در از جیبشان یک ریــــــــال!
به مادر زن خود بگویند : مـــام (!)
نشان ایزو...نه !"زی ذی نه هزار"!
ز بعد رفــــــــویش اُتـــو می کنند!
گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند!
به آن مادران به ظاهــــــــــر پدر(!)
به آن اشک چشمان "ممّدسبیل"(!)
چو جیــــــــغ عیالاتشان شد بنفش!
از این زن ذلیلی مکنبرکنـــــــار!
نفرما از این یوغمــــــارا خلاص
سلام ممنون منم لینکت کردم